వినతి... {గీతాంజలి ~ 7}

 నా పాట తన అలంకరణలని వదులుకుంది. తనకి అలంకారాల, ఆహార్యాల అతిశయం లేదు. ఆభరణాలు మన కలయికని చెడగొడతాయి; అవి నీకూ నాకూ మధ్యగా వస్తాయి; వాటి గలగలలు నీ మెత్తని మాటలని ముంచేస్తాయి.

నా కవి గర్వం నీ ఎదుట చిన్నతనంతో చచ్చిపోతుంది. ఓ కవీశ్వరా, నీ పాదాల చెంత కూర్చున్నాను. ఆ వెదురు వేణువులాగా, నీ చేత రాగాలు నింప, నా జీవనాన్ని నిరాడంబరంగా, సరళంగా మాత్రం చేసుకోనివ్వు.



My song has put off her adornments. She has no pride of dress and decoration. Ornaments would mar our union; they would come between thee and me; their jingling would drown thy whispers.

My poet's vanity dies in shame before thy sight. O master poet, I have sat down at thy feet. Only let me make my life simple and straight, like a flute of reed for thee to fill with music.