తల్లీ,ఆడుకోనీవు!...{గీతాంజలి~8}..

రాకుమారుని వస్త్రాలలో, మెడ చుట్టూ రతనాల హారాలతో అలంకృతుడైన చిన్నారి ఆటలో ఆనందాన్ని కోల్పోతాడు; అతని దుస్తులు అడుగడుగునా అడ్డుతగులుతాయి.

అవి చిరిగిపోతాయనో లేక దుమ్ముతో మరకలవుతాయనో భయంలో తనని తాను లోకానికి దూరం చేసుకుంటాడు, కదలడానికీ భయపడతాడు.

తల్లీ, నీ ముస్తాబుల పాశం, అతనిని కులాసైన ఈ నేల ధూళి నుండి వేరు చేస్తే, సర్వ జన జీవనాల మహా కొలువులోకి ప్రవేశపు హక్కుని అతనికి దూరం చేస్తే, ప్రయోజనం కాదు.



The child who is decked with prince's robes and who has jewelled chains round his neck loses all pleasure in his play; his dress hampers him at every step.

In fear that it may be frayed, or stained with dust he keeps himself from the world, and is afraid even to move.

Mother, it is no gain, thy bondage of finery, if it keeps one shut off from the healthful dust of the earth, if it rob one of the right of entrance to the great fair of common human life.